Punktem wyjścia przy projektowanie osiedla mieszkaniowego „Zatorska” – nowej enklawy mieszkaniowej we Wrocławiu – było stworzenie przestrzeni sprzyjającej budowaniu relacji międzyludzkich.
Analizując działkę przeznaczoną pod przyszłą zabudowę, wyłuskaliśmy przecinający ją na wskroś strumyk otoczony delikatną roślinnością. Stworzyliśmy z niego oś przyszłych zdarzeń – kręgosłup dla meandrującego wzdłuż niego parku miejskiego na płaszczyźnie wschód-zachód. W kontrze do tych założeń, na osi północ-południe ustanowiliśmy przestrzeń miejską w formie podłużnego placu otoczonego zabudową z przeznaczeniem usługowo-mieszkalnym. Powstały w ten sposób podział organizuje przestrzeń całego założenia osiedlowego oraz daje nam niezwykłą satysfakcję z możliwości rozwinięcia przestrzeni zielono-parkowych i potraktowania ich priorytetowo.
Dalsze prace nad zabudową mieszkaniową powstawały wedle kluczowych wytycznych, zgodnych z intencjami obu zamawiających:
• zachowania odpowiedniej skali budynków
• wytworzenia atrakcyjnych i funkcjonalnych przestrzeni wspólnych
• uszanowania potrzeb wszystkich grup społecznych oraz wiekowych mieszkańców
• odpowiedniego gospodarowania miejscami postojowymi
Odpowiednia skala budynków, proporcjonalna w poszczególnych kwartałach czy grupach oraz aranżacja przestrzeni wspólnych pozwala na powstawanie interakcji społecznych, tworzenie się więzi sąsiedzkich a w konsekwencji przywiązania i identyfikacji z miejscem zamieszkania.
Kluczową kwestią było dla nas zaprojektowanie przestrzeni, która będzie dostępna dla wszystkich grup użytkowników, bez względu na wiek, status społeczny czy wszelkiego rodzaju ograniczenia. Podstawowym instytucjom użyteczności publicznej, takim jak szkoła, przedszkole, przychodnia lekarska, towarzyszą obiekty takie jak dom kultury czy dom opieki dziennej. Przestrzenie wspólne zostały wzbogacone o place zabaw, zewnętrzne siłownię czy ścianki wspinaczkowe, usytuowane przede wszystkim w obszarze parku.
Międzynarodowe Centrum Muzyki w Żelazowej Woli
" Kompozycja jest jak dom w którym można się poruszać."
John Cage
Rok
Powierzchnia całkowita
Inwestor
Architekt
Zespół
Akustyka
Wizualizacje
2018
10549 m2
Narodowy Instytut Fryderyka Chopina
GAB, Mateusz Kluczek (Atelier Tektura)
Marcin Gęzikiewicz, Anna Swarowska
Nagata Acoustics
GID Studio, Krzysztof Szajkowski
O wyjątkowym wyrazie architektonicznym stanowi materiał wykańczający fasady obiektu. Fasady wykonane w technologii ubijania ziemi mają na celu wpisanie obiektu w otoczenie, bezpośrednio z niego czerpiąc. Cztery bryły o zmiennej, plastycznej tekotonice nadają obiektowi unikatowy, a zarazem skromny charakter. Zmieniające barwę i charakter fasady w zależności od warunków atmosferycznych podkreślają relacje domu z miejscem. Budynek nie krzyczy, a nawiązuje dialog z otoczeniem.
Celem projektu sali koncertowej jest stworzenie miejsca o doskonałej naturalnej akustyce, nadającego się zarówno dla dużych orkiestr, jak i mniejszych zespołów, ale także sali, w której słuchacze i muzycy mogą dzielić wspólne wrażenia. Projekt skupił się na stworzeniu prawdziwego poczucia intymności w przestrzeni. Osiąga się to przez unikanie czysto czołowego układu siedzeń, gdzie scena byłaby formalnie umieszczona na jednym końcu korytarza. Zamiast tego publiczność jest rozproszona dookoła całej sceny na dwóch poziomach, aby zwiększyć poczucie bliskości ze sceną i intymności z wykonawcami. Stwarza to również poczucie wspólnoty, między publicznością i wykonawcami. Ponadto oferuje widzom różnorodność poglądów i doświadczeń. Dzięki takiemu układowi sali, każdy z 650 gości będzie czuł się wyjątkowo.
Ubijana ziemia- Rammed earth, to technika tworzenia ścian, lub jej okładzin z ziemi. Ściana powstaje w szalunkach, wykonanych z desek albo metalu. Do wykonania stosuje się mieszankę ziemi i gliny o niewielkiej wilgotności, która jest stopniowo wsypywana do szalunku i ubijana. Dla uzyskania efektu dekoracyjnego wykorzystuje się mieszanki o różnych kolorach. Odpowiednio dodatki, takie jak wapno lub cement pozytywnie wpływają na stabilizację ścian.Przez ubijanie kolejnych warstw uzyskuje się element pożądanej wysokości, następnie szalunek jest rozbierany. Prace wykonuje się ręcznie lub maszynowo.
